وزیر امور خارجه ،محمد جواد ظریف در مضاحبه ای بیان نمود: «هدف از برجام اقتصادی نبود».

بدین ترتیب شاید برای نخستین بار وزیر امور خارجه ایران به عنوان مهمترین مسئول مستقیم در مذاکرات  به این نتیجه رسیده است که حاصل برجام از نظر اقتصادی به هیچ وجه منفعت اقتصادی نداشت.

از اینرو باید از اساس مسئله نسبت اقتصاد و برجام را «منحل» و توجیه برجام را بر اساس یک سری ارزیابی های دیگر شکل داد.

در این روند حل اکثر مشکلات با رفع تحریم ها مرتبط شده است. آقای روحانی در خرداد 94 در این باره گفت:«تحریم های ظالمانه باید از بین برود تا سرمایه بیاید و مشکل محیط زیست، اشتغال، صنعت و آب خوردن مردم حل شود، منابع آبی زیاد شده و بانک ها احیا شوند».

بر اساس شواهد دیگر در واقع دولت مدعی است ایران پیش از توافق برجام، ذیل فصل هفت منشور سازمان ملل قرار داشته که می‌توانسته به حمله نظامی به ایران با مجوز شورای امنیت منجر شود. این ادعا بارها از سوی برخی دولتمردان مطرح شده و بارها نیز پاسخ شنیده است، ولی متاسفانه هیچ گوش شنوایی برای این موضوع وجود ندارد.

بهر حال گفته شده است که تفاوت یک سیاست خارجی شعاری با سیاست‌خارجی واقع‌بینانه در آن است که این دومی بتواند برای کشور «منفعت» به بار بیاورد.

دربیانیه مشترکی که از سوی ترزا می نخست وزیر انگلیس، ماکرون رئیس جمهور آمریکا و مرکل صدراعظم آلمان بعد از خروج ترامپ از برجام صادر شد به گفته هر سه نفر آنها مانند امریکا نگرانی هایی وجود دارد که از طرف ایران لازم است این نگرانی ها برطرف گردد.

در هر صورت «تجربه‌» برجام دستاورد مهمی برای ایران داشته و آن اینکه به رغم تمام تبلیغات برخی دولتمردان فعلی و رسانه‌های همسو و یا وابسته به آنها، برای مردم شفاف شده است که راه شکوفایی یا بهبود اوضاع اقتصادی از نیویورک و لوزان و ژنو نمی‌گذرد و باید اتکا را به داخل داشت.